Restauracja Dokusen

Restauracja oferuje szeroki wybór dań i alkoholi za odpowiednio wysoką cenę... To najbardziej elegancki lokal w wiosce, jedzenie jest wyjątkowo dobre, ale nie każdego na nie stać. W lokalu są cztero- i dwuosobowe stoliki, każdy przykryty białym obrusem i elegancką dekoracją. Na ścianach są panele z ciemnego drewna i obrazy w bogato zdobionych ramach.

Chłopak zajęty wizytą w lokalu zaczął powoli zapominać, a przynajmniej tymczasowo, o wydarzeniach, które nie tak dawno miały miejsce. Cały strach i obawa zniknęły na krótką chwilę aby powrócić, gdy ojciec wspomniał o swojej pierwszej misji. W sytuacji, w której staruszek Shoto zacząłby inny temat byłoby być może inaczej. Rozmawianie o pierwszej misji już chyba na całe życie będzie budzić w młodym Senju przykre wspomnienia. Wspomnienia dnia dzisiejszego.
- My pewnie od jutra tak będziemy mieć przez dłuższy czas...
Powiedział a w jego głosie dało się wyczuć jednocześnie zarówno zawód jak i pewną radość z tego faktu.
- Długo byłeś shinobi zanim wysłali Cię na misję, na której się bałeś? Tak naprawdę mocno.
Spytał po chwili. Gdy dotarł deser, chłopiec przysunął go "pod nos" i zaczął powoli konsumować, zadowalając się każdym kęsem.

Dla rozluźnienia atmosfery tata powiedział:
- No wiesz... dla świeżo upieczonego genina spotkanie z rozjuszonym psem wielkości konia nie jest najlepszym początkiem dnia. Zaśmiał się po cichu.
- Ale była taka misja, gdzie myślałem, że przepadniemy z kretesem. Eskortowaliśmy jakiegoś dzieciaka. Hmmm... Zdaję się, że to był jakiś daleki krewny Lorda Feudalnego. Dziesiąta woda po kisielu, ale zawsze. Pamiętam, że strasznie wszystkich wkurzał. Myślałem nawet, że sensei zawróci do wioski. Albo utopi w pierwszej kałuży, heh. W każdym razie, nikt się nie spodziewał kłopotów. Mieliśmy go odstawić do portu, potem straż Lorda miała go przejąć. Tylko, że okazało się, że zamiast straży czekali porywacze. Nie dość, że zorientowaliśmy się już po fakcie, to jeszcze musieliśmy się jakoś dostać na statek. Mało się wtedy nie utopiłem.

Na uwagę o ogromnym psie wielkości konia chłopiec spojrzał tylko na ojca i posłał mu delikatny uśmiech. Jeśli natomiast chodziło o drugą wypowiedź, to przysłuchując się jej, Shoto próbował sobie to wszystko wyobrazić. Nigdy nie słyszał o owym zadaniu. W sumie jak i o wielu innych. W końcu nigdy nie dopytywał ojca o wszystkie jego poprzednie misje bowiem nie było ku temu powodów.
- Ale koniec końców wszystko się udało?
Spytał na zwieńczenie historii aby wiedzieć czy ostatecznie wszystko poszło dobrze. W końcu to było najważniejsze, prawda? Nie ważne jak było źle, byleby skończyło się dobrze. Czy dziś skończyło się dobrze? Nie do końca, ale nie było aż tak źle.

- Udało się. Poza tym, że nasza wyprawa zamiast tygodnia trwała prawie miesiąc... Musieliśmy odstawić dzieciaka do domu, skoro straż poległa. Ja skończyłem z podbitym okiem, a kolega z drużyny ze skręconym łokciem. Za to Yoko do dzisiaj nie jest miłośniczką morskich podróży. Choroba morska męczyła ją całą podróż. Na samo wspomnienie o statku robi się zielona na twarzy. Mimo wszystko odniosłeś wrażenie, że cała historię wspominał z przyjemnością. Dobrze wiedzieć, że czas zamazuje najgorsze uczucia.
- Swoją drogą dzięki temu poznałem Maki.

- Czyli trochę się przedłużyło i wspomnienia na lata...
Podsumował w skrócie wypowiedź ojca po raz kolejny delikatnie się uśmiechając. Zdać się mogło, że chłopak czuje się coraz lepiej a wspomnienia męczą go coraz mniej dotkliwie.
- Że mame? Jak dokładnie?
Spytał po chwili z zainteresowaniem.

- Hmmmm... Możliwe, że "podbite oko" nie było dość adekwatnym stwierdzeniem, dlatego po powrocie do wioski sensei skierował mnie do szpitala. A że miałem zabandażowane oko i nieco ograniczone pole widzenia, po prostu na nią wpadłem, kiedy mijaliśmy się w drzwiach. Stwierdzenie, że "zwaliłem Twoją mamę z nóg" nie mogłoby być prawdziwsze. Przyznał się, bez cienia zażenowania.
Przed Twoimi oczami pokazała się całkiem zabawna wizja.

Chłopiec zaśmiał się po wyobrażeniu sobie całej sytuacji. Samo myślenie o tym było śmieszne a co dopiero zobaczenie takiej sytuacji na własne oczy. Niestety nie dane mu to będzie, zatem muszą mu wystarczyć słowa ojca. Nie odpowiadając nic chłopak zaczął dalej konsumować lody.

Dokończyliście w spokoju deser, ojciec zapłacił kelnerce (plus napiwek o ile jesteś ciekaw), po czym skierowaliście się do wyjścia.
Życie wioski toczyło się swoim zwykłym leniwym rytmem (dzięki Bogu) i nic nie zakłócało sielskiej atmosfery. Nic prócz jednego, małego szczegółu... Otóż jak gdyby nigdy nic, natknęliście się na Hokage. Ubrany był jak większość mężczyzn w wiosce, czyli lekko i wygodnie(). Mimo absurdu tej sytuacji Twój tata nie wyglądał na bardzo zdziwionego.
- Dzień dobry Hokage. Powiedział uprzejmie.
Masaru wyglądał na wielce zaskoczonego tym powitaniem.
- Ććśśśś... Sakon, nie chcę zwracać na siebie uwagi. Odparł "oburzony", o ile potrafiłby być oburzony na kogokolwiek z wioski.
Ojciec uśmiechnął się lekko i pobłażliwie uniósł brew, co znaczyło ni mniej ni więcej "taaaak, bo nikt nie wie kim jesteś tylko dlatego, że nie masz na sobie stroju Hokage".
- Oczywiście. Skwitował, co zaowocowało zadowoloną miną Hokage.
- Dokumentację powinienem dokończyć najpóźniej do jutra, do południa. Dodał.
- Hmmm? "Spytał" Hokage wyraźnie nie wiedząc co Sakon miał na myśli...
Uśmiech na twarzy twojego taty tylko się powiększył, przy czym zawtórowało mu lekkie westchnienie.
- Podrzucę je Ayano.
Kiedy padło imię asystentki, Hokage lekko drgnął.
- Widzisz ją? Muszę lecieć. Na razie Sakon. Trzymaj się Shoto. Powiedziawszy to rzucił się pędem przed siebie, absolutnie nie zwracając na siebie uwagi...
Sakon pokręcił tylko głową w geście całkowitego niedowierzania.

Shoto dokończył deser po czym wraz z ojcem opuścił lokal i zapewne ruszył (również z nim) w kierunku domu. Chłopak miał nadzieję, że mama da mu dzisiaj spokój i nie będzie poruszać tematu misji chociaż przez ten jeden dzień. Ta, jasne, na pewno tak będzie. Marzenie ściętej głowy. Oczywiste było, że tak się nie stanie a mama od razu gdy się dowie o wszystkim to o wszystko wypyta. No ale cóż, taka jej rola. Samo spotkanie Hokage podczas drogi powrotnej było dość zaskakujące. Młodszy Senju ukłonił się delikatnie widząc przywódcę wioski. Nie powiedział jednak ani słowa. Dopiero gdy pozostał ponownie "sam" z ojcem odezwał się.
- On zawsze taki był? Znałeś go gdy byłeś młody?
Zapytał zastanawiając się jednocześnie jak taka osoba mogła zostać najważniejszym shinobi w wiosce. Z drugiej strony może taki "luz" na co dzień jest dobrą rzeczą?

Słysząc Twoje pytanie zaśmiał się.
- Tak, zawsze. Jak to określał, "szkoda marnować czas na pamiętanie nieważnych rzeczy". Kwestia tego, co kto określa mianem "nieważne". To dlatego wybranie Masaru na Hokage wywołało tyle kłótni. Oczywiście ojciec założył, że znasz te historie...
- W sumie, nawet byliśmy kilka razy na misji. To chyba dlatego mam do niego bezgraniczne zaufanie. Dla większości wygląda na nieodpowiedzialnego, ale patrzą na to ze złej strony.

- Faktycznie, jego "nieważne" jest trochę inne niż u innych osób.
Skwitował zwyczaje Hokage. Może i nie znał go jakoś szczególnie ale z tego co zauważył, to przywódca liścia faktycznie źle chyba rozumiał te słowo.
- Marzył za dzieciaka, żeby został Hokage? Czy to przypadek? I w sumie to... silny jest? Znaczy na pewno jest, skoro dostał te stanowisko mimo... niepewnego? Charakteru. Ale jak bardzo silny?
Dodał po chwili zastanawiając się jednocześnie.

- Masaru nigdy nie rozpatrywał tego w takich kategoriach. Nigdy nie dążył do tego, żeby zostać Hokage. Od zawsze chciał tylko pomagać innym. Z tego co słyszałem nawet chciał odmówić przyjęcia stanowiska. Bał się, że nie będzie mieć czasu na zajmowanie się mieszkańcami wioski. Opowiadał w trakcie spaceru do domu.
- Oczywiście, że jest silny. Ale u niego to wszystko zależy od sytuacji... Znając Masaru, gdyby ktoś wyzwał go na pojedynek wygrałby o włos. Ale jeśli zależałoby od tego życie kogoś z wioski, nie ma takiej siły, która by go powaliła.
Po chwili dodał:
- Nie lekceważ jego charakteru. Od lat nie Konoha nie widziała nikogo z silniejszą Wolą Ognia niż w nim. Po prostu... Mam wrażenie, że nie starczyło u niego miejsca na nic innego. Ostatnie zdanie powiedział z wyraźnym żartem, co zaakcentował mrugnięciem.

- Czyli nie zawsze Hokage zostaje ten kto tego usilnie chce... A Ty kiedyś chciałeś nim być?
Zapytał gdy otrzymał odpowiedź na pierwsze pytanie. Gdy temat wszedł na Wolę Ognia, to Shoto podrapał się po głowie. Niby wiedział co to, ale nie do końca. Z jednej strony każdy o tym mówił, każdy chciał to mieć i każdy myślał, że to miał ale gdy pojawiało się pytanie.
- A co to takiego ta Wola Ognia?
Zapytał ojca całkiem poważnie spoglądając na niego.
- Każdy o tym mówi, każdy uważa, że to ma i chce to przekazać dalej ale... definicja... Nie wiem jak to określić... Po prostu gdyby ktoś mnie spytał co to jest to nie wiedziałbym co odpowiedzieć. A Ty wiesz?

Słysząc pierwsze pytanie roześmiał się szczerze.
- Ja? Pewnie, ze chciałem. Jak większość shinobich z mojej klasy. Ale wiesz Shoto, nie w tym kwestia kto chce być Hokaga, a kto się nadaje. Ale najważniejsze jest to, kogo Konoha potrzebuje na to stanowisko.
Drugie pytanie było zdecydowanie trudniejsze.
- Nic dziwnego Shoto. Gdybyś umiał zdefiniować Wolę Ognia, zaimponowałbyś nie tylko mnie, ale i całej wiosce. Wola Ognia... Dla każdego oznacza coś innego. Ale prawda jest taka, że nie każdy może się nią poszczycić. To jest coś... potrzeba, chęć, wiedza... coś takiego co posiadasz tylko Ty, ale jednocześnie łączy Cię z innymi. Odpowiedź z każdą chwilą robiła się coraz bardziej zawiła...
- Wola Ognia to tak na prawdę coś co tworzy Konohę Shoto. Nie domy, nie ulice, tylko wszystko to co łączy ludzi ze sobą. Wolą Ognia Hokage jest obrona tych, którzy tego potrzebują. Wolą Ognia nauczycieli z Akademii jest kształtowanie młodych ludzi na najlepszych shinobi, którzy będą dbać o wioskę na swój sposób. Shoto, na to nie ma prostych słów. Wola Ognia spaja ze sobą wioskę i jej poszczególnych mieszkańców. Jeśli czujesz się częścią Konohy nie tylko dlatego, że tu mieszkasz, ale dlatego, że zauważasz jej potrzeby, to znaczy że ją masz w sobie. Każdy kto ją ma prędzej czy później znajdzie sposób na to jak będzie się ona przejawiać w jego codziennym życiu.

Pierwsze odpowiedź nie pozostawiła po sobie żadnego aspektu, o które dalej chciałby dopytywać młodzian. Co do drugiej odpowiedzi... Cóż, tutaj sprawa wyglądała inaczej. Wypowiedź mimo prostego pytania była niezwykle zawiła i nie pozostawiała cienia wątpliwości, że Wola Ognia to coś, czego nie da się opisać.
- Nie rozumiem... Ale chyba po części o to w tym chodzi no nie?
Podsumował idąc cały czas przed siebie. Podrapał się po głowie i zaczął zastanawiać czym mogłaby przejawiać się jego Wola Ognia. Przypomniało mu się wtedy rozpoczęcie jego kariery jako ninja gdy przed akademią rozmawiał z Konyokuim*.
- Mój znajomy mówił, że chce zostać członkiem ANBU aby bronić z cienia wioski. Czy jego Wolą Ognia zatem w jakiś sposób jest chęć ochrony wioski bez oczekiwania na wdzięczność?
Spytał po czym zastanowił się przez chwilę jeszcze po czym dodał.
- Jeśli tak to w takim wypadku moja Wola Ognia to chęć kształtowania młodszych pokoleń. Ale jak już będę Jouninem...

- Myślę że tak Shoto. ANBU działają z ukrycia, tylko oni i Hokage wiedzą jak wiele robią dla Konohy. Łatwo jest o nich zapomnieć, ale tym bardziej należy im się nasza wdzięczność. Skwitował.
Po Twojej deklaracji ojciec położył Ci dłoń na ramieniu.
- Pamiętaj, że Twoja Wola Ognia może znaleźć Cię sama. Musisz tylko uważnie się rozglądać.
W tej filozoficznej atmosferze minęła wam droga do domu. O dziwo jednocześnie czas jakby przyspieszył, bo od wejścia poczułeś smakowity zapach obiadu. Co oznaczało, że jeśli z ojcem nie zgłodniejecie do tego czasu, mama da wam do wiwatu.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Pisz tutaj: https://souzoku.forumpl.net/t240p100-rezydencja-senju-shoto