Ichiraku Ramen

Konoha nie mogłaby się obyć bez Ichiraku. Od zawsze prowadzona przez jedną rodzinę, z pokolenia na pokolenie przekazywane są rodzinne przepisy, dlatego to właśnie tutaj można zjeść najlepsze Ramen w dobrej cenie. Ichiraku rozrosło się nieco i obecnie może obsługiwać 10 klientów w tym samym czasie.

Chłopak był zadowolony, że mimo wszystko udało mu się wyciągnąć wszystkich na wspólny posiłek. Przecież nie poznali się nawet. Wiedzieli o sobie tyle co imiona i nazwiska, kilka podstawowych cech poznanych w rozmowie i po sprawozdaniu senseia z treningu i tyle. A przecież w zawodzie shinobii trzeba wiedzieć dużo więcej o towarzyszu, któremu chce się oddać własne życie w ręce. Zatem mimo bólu i od czasu do czasu łapiąc się za głowę, Shoto szedł razem z grupką do Ichiraku Ramen po drodze starając się o coś spytać. Nie miał jednak jakoś pomysłu jak od tak zacząć rozmowę. Może inni będą bardziej rozmowni?

Kiedy już zdecydowaliście, że wybierzecie się razem na obiad, sensei wstał jako pierwszy, podszedł do Ciebie i zaoferował pomocną dłoń przy wstaniu.
Mogłeś oczywiście ją przyjąć albo zignorować.
Po drodze nie działo się nic niezwykłego, zwykłe wioskowe zamieszanie. Stopniowo czułeś się coraz lepiej, jednak nadal miałeś wrażenie, że nie do końca wszystko jest w porządku. Od czasu do czasu czułeś zawroty głowy, albo nieprzyjemną słabość w nogach.
Kilka razy mijaliście shinobih wyższej rangi, którzy skinieniem głowy pozdrawiali waszego senseia. Sam nie wypatrzyłeś nikogo znajomego.
Doszliście do Ichiraku, zajęliście miejsca, po czym sensei powiedział:
- Zamawiajcie na co macie ochotę.
Pierwszy odezwał się Yasuo, który zaczął wypytywać, czy uda się zorganizować jakieś surowe mięso dla takiego. Nieco zaskoczony, ale nie tak jak można by się spodziewać kucharz zgodził się "obsłużyć" także wilka.
Masami zamówiła zamówiła zwykły Ramen, natomiast sam Yasuo ze wszystkimi dodatkami...
Sensei zdecydował się na Ramen z dodatkową wieprzowiną.
Reszta czekała na Twoje zamówienie.

Cóż, mimo tego, że to akurat sensei przywalił młodemu Senju tak mocno, że teraz ten ledwo mógł wytrzymać ból, to mimo wszystko nie wypadało odmówić w przypadku pomocnej dłoni. Chłopak zatem złapał rękę senseia i wstał korzystając z jego pomocy po czym skwitował to skinięciem w geście podziękowania. Kultura przede wszystkim! Spacer po wiosce był taki jak zawsze. Ludzie zaprzątani przeróżnymi obowiązkami i o dziwo znów młody Senju nikogo nie znał! A to Ci los! Będąc już na miejscu chłopak usiadł przy możliwym, wolnym miejscu w towarzystwie drużyny zastawiając się co zamówić. Widząc zarówno wręcz nadmierne wykorzystywanie portfela senseia ze strony Takiego i Yasuo oraz próbę uratowania paru monet ze strony Masami, chłopak stwierdził, że stanie po środku zamawiając Ramen z ciasteczkami Naruto o ile nadal były w sprzedaży. W oczekiwaniu na posiłki nie zamierzał siedzieć w ciszy. W końcu chciał się czegoś dowiedzieć o towarzyszach. Wypadło na senseia, to właśnie jego pierwszego miał o coś zapytać.
- Był pan kiedyś członkiem ANBU?
Spytał bezpośrednio spoglądając na mistrza.
- Jeden z moich rówieśników marzy by kiedyś do nich dołączyć. Ciekawi mnie zatem jak tam jest. Nie wiele wiadomo oficjalnie o ich pracy i nawet ojciec nie wiele chce mi opowiadać. Może zatem sensei coś wie? W końcu bycie tam przez jakiś czas nie stoi na przeszkodzie aby potem szkolić geninów, prawda?

Udało Ci się zamówić takie Ramen jakie chciałeś. Szczęście Ci sprzyjało! Przynajmniej w tym wypadku...
- ANBU? Zdziwił się senseu.
- Nie nie byłem. Kiedyś z moją drużyną odbyliśmy wspólną misję. Ale to prawda, że cżłonkowie ANBU są tajemniczy.
Hmmm... Coś konkretnego Cię interesuje? Wiem, że dzielą się na kilka oddziałów. Niektóre na stałe stacjonują poza wioską, niektóre zajmują się zagrożeniem wewnętrznym, a jeszcze inne wyszukują szpiegów z innych wiosek. Jest chyba jeszcze oddział specjalny, który wykonuje najtrudniejsze misje. Kilku ANBU zawsze przebywa w pobliżu Hokage.
A przynajmniej się stara... Dodał z zakłopotaniem sensei.
Najwidoczniej Hokage był dosyć kłopotliwą postacią.
- A Ty Shoto? Jakie masz plany? Co chciałbyś robić w przyszłości? Zapytał sensei.

Chłopak wysłuchał z zainteresowaniem wypowiedzi senseia o ANBU zastanawiając się do której grupy chciałby dołączyć jego znajomy, którego spotkał to rano przed przydzieleniem do drużyn. Nie znał go jednak na tyle, aby ze stu procentową pewnością wskazać konkretny przydział. Gdy usłyszał o oddziale, który trzyma się przy Hokage, a konkretnie... stara, nie zrozumiał z początku. Podniósł prawą brew w górę w geście nie zrozumienia i podrapał się po głowie zastanawiając się. Wtedy przypomniało mu się jak ojciec nie raz naśmiewał się z zachowania przywódcy wioski i tego, że często jest tam gdzie nie powinien być. Pewnie było to spore utrudnienie dla ANBU, którzy z ukrycia robili za jego ochroniarzy.
- Moje plany?
Spytał retorycznie po czym usiadł prosto, wypiął dumnie klatkę piersiową, chrząknął zakrywając ręką usta, po czym wypowiedział się.
- Oczywiście chcę jak najszybciej zostać Jouninem, nabrać doświadczenia na wielu trudnych misjach w różnych krajach i sytuacjach, a potem mieć swoich podopiecznych, których to wyszkolę na idealnych shinobi potrafiących w każdej sytuacji dokonać jak najlepszego wyboru dla dobra wioski!
Powiedział po czym jeszcze skinął dwa razy głową dodając chrząknięcie aby w ten sposób bardziej... uwiarygodnić? swoją wypowiedź.

- Serio? Chcesz po prostu uczyć innych? Zdziwił się Yasuo.
- Znaczy spoko, ale myślem o czym... bardziej spektakularnym. Wiesz... Ninja wszech czasów, czy coś takiego. Dodał szybko i się wyszczerzył.
- A ty co takiego "spektakularnego" chcesz osiągnąć, że tak się dziwisz? Odgryzła się Masami.
- Ja? Nie wiem... W sumie... Takie stacjonowanie poza wioską fajna opcja. Ooo albo szpieg! To dopiero wypas! Widać było, ze chłopak odpłynął trochę w krainę marzeń.
Masami skwitowała całość przewróceniem oczami.
Zauważyłeś u sensei'a nieskrywane rozbawienie.
- A ty Masami? Co chciałabyś robić? Zachęcił ją sensei.
- Chciałabym dołączyć do straży Daimyo Kraju Ognia.
Po tej deklaracji zapadła cisza. Yasuo całkiem opadła szczęka, nawet sensei przez chwilę nie wiedział co powiedzieć.
Straż Daimyo zdecydowanie należała do elity. Członkowie dobierani są wyjątkowo restrykcyjnie, do tego kandydaci przechodzą ciężkie, wielomiesięczne szkolenie...
- To dobrze, że macie jasno określoną ścieżkę. A przynajmniej większość z was... Po tych słowach spojrzał na młodego Inuzukę. Chłopak tylko wyszczerzył się w uśmiechu.
- Postaram się was wspierać w miarę możliwości. Dodał.
W tym właśnie momencie podano parujące posiłki i mięso dla Takiego.
Zanim ktokolwiek się zorientował Yasuo skupił się na swojej misce i wykrzyknął:
- Itadakimasu!

- Ninja wszech czasów? Oczywiste jest, że największym ninją jaki istniał jest Hashirama Senju. Dorównanie mu jest chyba niemożliwe, ale warto próbować. Chociaż przebicie go jest mega... trudne.
Skomentował wypowiedź Yasuo na temat zostania Ninja wszech czasów. Serio Inuzuka o tym myślał? Chciał zostać najsilniejszym shinobi wszech czasów? Cóż, powodzenia chociaż może to być niemożliwe zarówno dla niego jak i dla całej drużyny, senseia wliczając. No i opcja bycia szpiegiem jako Inuzuka. Trochę odpada szczególnie patrząc na fakt, że posiada on specyficznego wilka bez którego zapewne jego potencjał bojowy spada o połowę.
- Moim zdaniem byłbyś dobrym tropicielem. Ściganie nukeninów czy coś. Albo szukanie zaginionych mieszkańców. Przecież to tak samo służba wiosce jak i pozostałe opcje. A najważniejsze jest to, żeby pomagać innym, no nie?
Powiedział do Yasuo po czym spojrzał na Takiego jakby z nadzieją, że wilk będzie trochę mądrzejszy od swojego pana i ugryzie go (Yasuo) delikatnie w nogę, gdy ten będzie chciał dokonać złego wyboru. Co do Masami... Cóż, reakcja pozostałych była podobna do tej Shoto. Nie było co komentować. Najbardziej zadziwiające jednak było, że spośród całej trójki nikt nie chce zostać Hokage. Przynajmniej otwarcie. Czy to dobrze? Przecież cel niemalże niemożliwy do osiągnięcia zawsze dodaje skrzydeł, prawda? Jak będzie jednak tym razem...? Na deklarację Yasuo o wspieraniu Shoto posłał mu delikatny uśmiech, który miał jasno oznajmić, że użytkownik Mokutona jest rad z tej deklaracji.
- Itadakimasu.
Powiedział w końcu gdy dotarł posiłek zajadając się nim.

Na wzmiankę o Hashiramię Nastume roześmiał się cicho. Nie kpiąco, co to to nie. Bardziej w ramach poparcia Twoich słów, ale też zadowolenia z Twojego zapału.
Masami jak zwykle cicha powstrzymała się od komentarza, za to Yasuo... Zapatrzył się na gotujący się posiłek.
Kiedy starałeś się nakierować kolegę na nową ścieżkę kariery, on był zajęty pochłanianiem w szalonym tempie podanego Ramen. Od mruczał coś w ramach odpowiedzi, co mogło znaczyć.... Cokolwiek.
Ledwie zdążyłeś spróbować swojego Ramen (które było pyszne), kiedy Yasuo właśnie do siorbał ostatki swojego...
- Dziękuję! Pycha! Zawołał z zadowoleniem.
Całość Masami skwitowała głośnym westchnięciem, sensei nieskrywanym rozbawieniem, a Taki... Taki kończył swoje mięso.
W tym momencie dla wszystkich było jasne, że czy to na szpiega, czy to na tropiciela Yasuo jest po prostu zbyt głośny... No ale nigdy nie wiadomo, ludzie się w końcu zmieniają... Czasem... Chyba...

Chłopak po wzięciu zaledwie kęsa potrawy był mega zdziwiony, że Yasuo już zjadł. Oczy Shoto zwiększyły się do rozmiaru pięciozłotówek jednak pozostawił to bez komentarza. W końcu po co o tym rozmawiać... Czasem lepiej milczeć. Młodzieniec był tylko ciekaw, czy Inuzuka zamówi coś jeszcze czy mu to starczy.
- A Pan osiągnął to co chciał czy nadal pragnie Pan osiągnąć coś jeszcze więcej? Pomijam stanie się silniejszym, bo to oczywiste, że stale się do tego dąży. Ale jakiś wyjątkowy cel czy coś...?
Spytał senseia.

Natsume zdawał się lekko zaskoczony Twoim pytaniem. Przez chwilę milczał zapatrzony w swój Ramen.
- Nie zawsze trzeba być wyjątkowym, czy niezwykłym żeby czuć się spełnionym. Wielkość... cóż, powiedzmy że nie jest dla wszystkich. Teraz moim celem, jest pomóc wam osiągnąć wasze cele. Sensei uśmiechnął się lekko.
W zasadzie... W zasadzie nie do końca wiedziałeś o co mu chodziło. Niby wszystko było jasne, a jednak.... miałeś wrażenie, że kryje się za tym coś więcej.
O dziwo Masami podjęła temat.
- No to jest coś wyjątkowego... Czeka Pana ciężka praca... Oczywiście miała na myśli waszego kolegę...
Sensei na te słowa szczerze się roześmiał.

Reakcja senseia była na tyle dziwna, że nasz bohater zaczął się zastanawiać co też mistrzunio ma w tej głowie. Może Shoto wszedł na wrażliwy temat? Nie chciał tego ale w jakiś sposób coś poszło nie tak. Widząc jednak reakcje nie zamierzał kontynuować tematu bowiem obawiał się jeszcze większego pogorszenia sytuacji. Całe szczęście Masami wybrnęła z problemu dość dobrze i rozluźniła sytuację. Po jej wypowiedzi chłopak ponownie wziął się za jedzenie jednocześnie spoglądając czy Yasuo już się najadł czy po prostu szybko je.

Yasuo wciągął w rozmowę kucharza i starał się jak mógł wyciągnąć od niego dokładny przepis na ten Ramen, co mężczyzna póki co przyjmował se stoickim spokojem.
Sensei także już skończył i dał znać obsłudze, żeby przygotowali rachunek. Masami jadła bez pośpiechu, ale z apetytem. W pewnej chwili na zewnątrz rozpętało się jakieś zamieszanie. Młody shinobi biegł ulicą zręcznie lawirując między przechodniami, mimo to wywołując falę oburzenia i niezadowolenia. Kiedy mijał Ichiraku ostro zachamował i o mało nie "przejechał" restauracji.
- Natsume-sama! Tu Pan jest. Mam wiadomość. Powiedział, przekazał sensei'owi zwiniętą kartkę papieru i nie czekając na odpowiedź pobiegł dalej.
W wiosce często młodzi shinobi dorabiali roznoszeniem wiadomości, nie było to niczym niezwykłym.
Sensei z lekkim westchnieniem odczytał wiadomość i powiedział:
- Przepraszam was, obowiązki wzywają.
Dyskretnie wsunął pieniądze w dłoń kucharza i przed odejściem dodał:
- Tylko nie spóźnijcie się jutro. Skinął wam głową, wyskoczył wysoko w powietrze i zniknął.

Shoto był wielce zawiedziony tym, że sensei już odchodzi. Z drugiej strony to dobrze, bowiem chłopak nie wiedział już o co pytać a taka niezręczna cisza nie jest przecież miła, no nie?
- Do widzenia.
Powiedział na odchodne po czym dojadł swoją porcję w spokoju.
- To co, widzimy się jutro?
Spytał towarzyszy retorycznie po czym gdy zjadł udał się do domu.

Masami także dokończyła swoją porcję, podziękowała kucharzowi i wstała.
- Dzięki za dzisiaj. Do zobaczenia jutro.
Potem spojrzała na Ciebie i dodała:
- Mam nadzieję że jutro już się będziesz dobrze czuł. Postaraj się trochę odpocząć.
Widać było, że stara się trochę przełamać lody, chociaż nie bardzo wie jak się do tego zabrać.
Yasuo w końcu dał za wygraną i zostawił biednego kucharza w spokoju
- Trzymajcie się! Jutro dopiero się zacznie! Oznajmił pełen entuzjazmu.
Rozstaliście się przed restauracją, każdy poszedł w swoją stronę. Do domu dotarłeś bez przeszkód, Siostry nie wróciły jeszcze z akademii, mamy nie było w polu widzenia. Ojciec siedział w kuchni nad jakimiś dokumentami i coś notował.

----------------------------------------------------------------------------------------------------

Pisz tutaj: https://souzoku.forumpl.net/t240-rezydencja-senju-shoto

Chłopak odpowiedział na wszystkie pytania dziewczyny odnośnie rodziny, bycia shinobii etc. Gdy dotarli na miejsce i znaleźli wolne krzesła, zaproponował aby tam usiedli. Następnie spytał
- Co dla Ciebie?
Po czym zamówił to dla niej. Dla siebie wziął standardowe ramen.
- A Ty czym się zajmujesz? Pomagasz w jakimś sklepie?
Spytał

Mmmm... Poproszę z dodatkowymi warzywami. Odpowiedziała na pytanie.
Tak, rodzice prowadzą mały sklep spożywczy. Ale w sumie jest jedyny w naszej okolicy, więc zawsze jest pełno ludzi. W zależności od zajęć w szkole, pomagam albo rano, albo po południu. W weekendy często też biorę dodatkowe zlecenia. Opowiedziała, kiedy czekaliście na posiłek.
W lokalu było sporo ludzi, ale większość stolików była już obsłużona, więc była szansa na to, że nie będziecie musieli czekać za długo.
A tak w ogóle to czemu się mną przejąłeś? Większość ludzi bo to po prostu olała. Zapytała Makoto.

- O, to super. Pewnie rodzice są zadowoleni że im pomagasz. A po ukończeniu szkoły czym planujesz się zająć?
Spytał zastanawiając się co w swojej przyszłości planuje dziewczyna. Być może przejmie sklep po rodzicach? Kto to wie.
- Uświadomiłem sobie dziś, że praca shinobi nie polega tylko na misjach poza wioską i walkach z innymi ale również na tym aby pomagać innym. Nawet w drobnych rzeczach takich umycie okien czy skoszenie trawnika. A Ty byłaś zła, smutna i zdenerwowana więc uznałem, że może potrzebujesz pomocy. Widzisz, nie złościsz już się tak na tego facet ani na te słuchawki.
Odpowiedział mając cały czas przed oczami dzisiejsze spotkanie z Hokage.

Twoje pytanie ją nieco zaskoczyło.
A bo ja wiem? To jeszcze kupa czasu. Może się ohajtam z jakąś gwiazdą rocka i będę jeździć z nim w trasy koncertowe, albo zostanę nagłośnieniowcem jakiejś kapeli... Widać było, że nie miała jeszcze żadnych planów na przyszłość.
Czy ja wiem? Nadal się zastanawiam, czy nie lepiej odłożyć więcej hajsu i wynająć shinobi, żeby mu złoili skórę. Powiedziała lekko nadąsana, ale wyczułeś, że nie mówiła tego na poważnie, a bardziej w żartach.
W tym momencie kelnerka podała wam jedzenie i życzyła smacznego.
Itadakimasu! Zakrzyknęła wesoło i zabrała się za pałaszowanie. Widać jej nastrój zmieniał się szybciej, niż pogoda w górach.
A Ty? jakieś wielkie plany na przyszłość? Spytała nie do końca przełykając makaron.

Chłopak słuchał uważnie tego co mówiła dziewczyna. Z jej wypowiedzi dało się wywnioskować, że jej życie było dość mocno związane z muzyką. Na żart odnośnie złojenia skóry tamtemu facetowi Shoto delikatnie się uśmiechnął.
- Itadakimasu
Powiedział, po czym także zaczął powoli jeść. Spojrzał na dziewczynę i widząc, że trochę się uspokoiła Shoto odczuł radość.
- No cóż. Ja planuje rozwijać swoją karierę. Chciałbym zostać Jouninem i mieć swoich uczniów a potem wyszkolić ich na wielkich shinobi.
Odpowiedział.

Dziewczyna pokiwała głową na Twoje słowa, a kiedy przełknęła kolejną porcję makaronu spytała:
Żadnego zostania Hokage? Nic z tych rzeczy? Myślałam, że wszyscy ninja chcą być Hokage.
A ciszej dodała:
Nie, żebym jakichś znała...

- Bycie Hokage jest raczej ciężkie i traci się tam sporo czasu na dokumenty. Wolałbym jednak coś robić niż wypełniać papiery.
Odpowiedział Shoto mając nawet żywy przykład tego jak to jest być Hokage.
- A Ty nie chciałaś zostać kunoichi?

Hmmmm... Papiery co? Nuuuda. Potwierdziła dziewczyna. Zdecydowanie nie była typem osoby, który chciałby utknąć za biurkiem.
Ja? Zdziwiła się po Twoim pytaniu.
Nie wiem, w sumie nigdy i tym nie myślałam. Nikt u mnie w rodzinie nie był ninja. Od małego pamiętam tylko sklep rodziców. Nikt nigdy chyba nawet nie zapytał, czy chcę iść do akademii. Zapisali mnie do szkoły, a kiedy już mogłam skumać co trzeba robić, to pomagałam w sklepie. Opowiedziała.

- W pełni się z Tobą zgadzam, nuda.
Zgodził się z nowo poznaną koleżanką odnośnie tego jak bardzo interesujące może być wypełnianie dokumentów.
- Ale lubisz chyba to co robisz, prawda?
Spytał mając nadzieję, że dziewczyna jest zadowolona ze swego życia. Nie ma nic gorszego niż życie w sposób, który sami nie akceptujemy. Co do tego, że nie została kunoichi... No cóż. Są rodziny, które same wysyłają dzieci jako ninja. Są też takie, które tego unikają. Często większość zależy od rodziny. Shoto nie wyobraża sobie sytuacji, w której większość członków klanu Senju nagle przestałaby być ninja.

Czy ja wiem...? Zawsze tak było, nie zależnie od tego czy to lubię czy nie. Część dzieciakom też pomaga starym, a część biega i robi co chce. Nie mam za wiele czasu na robienie tego co chcę i lubię, ale też nie mam czasu, żeby jakoś to rozkminiać. Jest jak jest. Za to jak mam więcej czasu to tym bardziej się z tego cieszę. Powiedziała, ale nie wyczułeś w tym rozgoryczenia, czy niezadowolenia. Dzielnie przyjmowała wszystko na klatę.
Po wypowiedzi zabrała się za spijanie rosołu. Zdecydowanie miała imponujące tępo jedzenia.
Od zawsze chciałeś być shinobi?