Dzielnica mieszkalna

Całe szczęście chłopak nie wnikał w żadne szczegóły i dał Shoto spokój. W związku z tym nasz bohater mógł się udać na następne zadanie. Przywitał się z Panem Tao po czym poszedł po kosiarkę. Gdy ją znalazł sprawdził czy jest paliwo - o ile była spalinowa. Jeśli trzeba było to dolał, jeśli nie, to nie. Następnie wziął się za koszenie trawnika z nadzieją, że szybko skończy i będzie miał spokój. Po wykonaniu zadania odłożył wszystko na miejsce po czym poinformował Pana Tao o zakończeniu zadania. Gdy wszystko było już załatwione, zameldował swoją tymczasową sensei
- Skończyłem.

Miałeś szczęście i kosiarka była spalinowa, miała też zapas paliwa. Podwórko było średnich rozmiarów, ale było mocno zarośnięte. Musiałeś włożyć sporo siły żeby miejscami przejechać kosiarką. Zajęło Ci też to sporo czasu.
Kiedy skończyłeś byłeś zmachany i zmęczony.
Dobra robota. Chodź napij się czegoś, trochę ciepło dzisiaj. Powiedział gospodarz, po czym podał Ci szklankę wody.
Pożegnałeś się z panem i zameldowałeś.
Przyjęłam, wracaj pod biuro. Usłyszałeś w odpowiedzi.

Chłopak wypił wodę i podziękował słowem oraz uśmiechem. Następnie życzył miłego dnia po czym ruszył zgodnie z poleceniem sensei pod biuro.

Woda trochę Cię odświeżyła, dzięki czemu dziarskim krokiem ruszyłeś w drogę powrotną. Szedłeś trochę zamyślony, kiedy na swojej drodze zobaczyłeś ni mniej ni więcej a samego Hokage. Od tak, po środku wioski...
W jednej ręce trzymał kilka siatek z zakupami, a drugą podtrzymywał za ramię jakąś staruszkę. Odprowadził ją właśnie pod wejście do domu, a ta w podzięce uśmiechała się w bezprecedensowo, delikatnie klepała po policzku, jakby był jej synem/wnukiem. Przeszło Ci przez myśl, czy starsza pani w ogóle wie kim on jest. Teoretycznie wszyscy powinni wiedzieć jak Hokage wygląda. Jest ktoś kto nie wie? To możliwe? Hokage uśmiechał się szeroko na ten gest i oddał jej zakupy.
Do słownie po kilku sekundach, niedaleko od miejsca w którym stał doszło do "tragedii". Na oko 5cio letnia dziewczynka przewróciła się i stłukła sobie kolano. Nigdzie dookoła nie było widać opiekuna, nikt też nie zwrócił na dziecko większej uwagi. No prawie nikt. Hokage w tym momencie dosłownie zniknął i pojawił się tuż przy dziecku. Uklęknął przy niej w pyle ulicy i posadził na kolanie. Rękawem bluzy otarł dziecku łzy a potem obejrzał rankę na nodze. Nie było to nic poważnego, ale dla dziecka był to wielki dramat. Hokage był przygotowany na takie przypadki, najpierw wilgotną chusteczką oczyścił ranę, a potem sprawnie nakleił plaster. Dzięki temu mała dziewczyna nieco się uspokoiła. Mężczyzna podrzucił ją zawadiacko na kolanie kilka razy, dzięki czemu mimo resztek łez na jej twarzyczce ukazał się uśmiech. Wdzięczne dziecko nawet uściskało najważniejszego Shinobi Konohy. Hokage odstawił ją na ulicę pogłaskał i szepnął kilka słów po czym dziecko pobiegło w dalszą drogę.
Hokage wyprostował się i spojrzał w górę. W kilku krokach skrył się pod zadaszeniem jednego z budynków, a kilka chwil później nad Twoją głową przeleciał jeden z członków ANBU.
Mimo wszystko pogłoski o szwędającym się po wiosce Hokage okazały się prawdziwe... Niby wszyscy o tym mówili, ale nadal ciężko było w to uwierzyć.
Po tej myśli zauważyłeś, że Hokage Cię zauważył, uśmiechał się lekko i nawet puścił Ci oko.

Shoto nie spodziewał się, że sprawy przybiorą taki obrót spraw. Nigdy by nie pomyślał, że od tak spotka na mieście Hokage. Z jednej strony uważał, że są rzeczy, którymi powinien się zająć (Hokage). Z drugiej jednak strony widząc jak pomaga w tak drobnych rzeczach Senju zrozumiał, że Hokage pomimo bycia najważniejszą osobą w wiosce nadal ma czas nawet dla tych "najmniejszych". Rzeczy, które właśnie widział Shoto sprawiły, że nie był już oburzony na zachowanie lidera wioski. Wręcz przeciwnie, aprobował to co robi. Szkoda tylko, że odbywało się to kosztem ludzi, którzy mieli do niego jakąś sprawę, być może nawet sprawę, od której mogły zależeć czyjeś losy. Mimo to nie miał jednak serca aby wydać go. Sho podszedł powolnym krokiem pod zadaszenie i również się schował tak, aby nie wydać przez przypadek Hokage.
- Hokage-sama, mam wrażenie, że Pańska asystentka się martwi o Pana. I z tego co widziałem rano to mój tata również.
Zasugerował delikatnie z uśmiechem.

Hokage uśmiechnął się lekko na Twoje słowa.
Dzień dobry Shoto. Martwi? Możliwe, ale prędzej tym, że ktoś z Rady będzie miał pretensję. Przeproszę ją jak wrócę. Obiecał, po czym znowu puścił Ci oko.
Sakon tak? Hmmm... Chyba miał dla mnie jakieś papiery. Dodał usiłując sobie przypomnieć o co mogło chodzić.
W końcu poddał, się wzruszył ramionami i tak po prostu klapnął na ziemi.
Mam nadzieję, że nie znudziły Cię dzisiejsze zadania? Wiem, że młodzi shinobi nie przepadają za nimi. Spytał z lekkim uśmiechem.

Na pierwszą odpowiedź chłopak nie zareagował w żaden sposób. Po prostu delikatnie się uśmiechnął. Wiedział, że nie ma raczej żadnego wpływu na Hokage. W końcu co mądrego może powiedzieć nastolatek przywódcy wioski? Pewnie nic. No może coś by się znalazło ale w tym przypadku Senju nie miał nic takiego w głowie. Co do informacji odnośnie ojca Shoto także nie zagłębiał tematu. W końcu tatko nie chciał mówić nic o dokumentach więc raczej była to dość tajna informacja a w takim wypadku lepiej nie wnikać i się nie interesować za bardzo. Gdyby władze uznały, że Shoto powinien o nich wiedzieć, to by mu powiedzieli. A że tego nie zrobili to niech chłopak pozostanie w niewiedzy.
- Nie były najciekawsze ale rozumiem decyzję.
Odezwał się w końcu po czym dodał jeszcze parę słów.
- W sumie po wczorajszym spodziewałem się tego, że teraz trochę posiedzimy w wiosce zanim znów zaczniemy robić inne rzeczy niż pomoc mieszkańcom. Ale widzę, że to zadanie, które wykonuje nawet Hokage, więc nie ma wstydu w takich zadaniach. Można powiedzieć, że na swój sposób to misja rangi S.
Dodał z delikatnym uśmiechem.

Po pierwszym zdaniu Hokage z lekkim zamyśleniem mruknął:
Hmmmm...
Po kolejnych słowach lekko się zaśmiał.
Wiesz, a ja je najbardziej lubiłem. Nawet zabierałem listy od kolegów z drużyny, bo za nimi nie przepadali. Oczywiście... Sensei nie był zadowolony. Uśmiechnął się na tamte wspomnienia.
Zdarzyło się też parę razy, że spóźniłem się do akademii na lekcje, albo na misję. Z lekkim zakłopotaniem podrapał się w głowę.
W sumie po tym co opowiadał mogłeś założyć że "kilka" nie jest zbyt adekwatnym określeniem.
Właściwie, dlatego zostałem Shinobi. Żeby pomagać ludziom. Są jak... Rodzina, wiesz? Spojrzał na Ciebie i się uśmiechnął.
To nawet nie jest misja. To coś, co każdy powinien zrobić, chociaż raz dziennie... Pomóc komuś, tak po prostu. Pewnie masz mnie za dziwaka, nie? Zapytał, uśmiechając się i puszczając oko.

Chłopak wysłuchał cierpliwie Hokage. Nie było dla niego zaskoczenie, że za młodu nawet przywódca wioski potrafił się spóźnić. Nie ma w sumie nic dziwnego w tym, że spóźniał się na lekcje, ale na misje? Oj pewnie miał kosę ze swoim senseiem.
- Niekoniecznie. Widząc to co przed chwilą Hokage-sama zrobił, w sensie pomógł staruszce i dziecku, zrozumiałem to czemu czasem Hokage-sama znika. I jestem pewny, że gdyby Pana asystentka to zobaczyła też przestałaby się złościć. W sumie też bym pewnie czasem znikał mając tyle dokumentów do wypełnienia.
Powiedział dorzucając mały żarcik na koniec.

Hokage szczerze się zaśmiał na Twoje słowa.
Dobry z Ciebie chłopak Shoto. Powiedział i podniósł się z ziemi.
Ale masz rację, czas trochę pogrzebać w papierach. Po tych słowach poklepał Cię po plecach.
Potem uścisnął Ci dłoń, miał zdecydowany i mocny uścisk.
Do zobaczenia. Mrugnął na pożegnanie, złożył pieczęć i po prostu zniknął.
W tym momencie usłyszałeś jak oboje Masami i Yasuo meldują się z wykonanych zadań.

Całość konwersacji była bardzo miła. Shoto nie spodziewał się, że dojdzie dzisiaj do takiej rozmowy.
- Powodzenia z dokumentami.
Powiedział na pożegnanie do Hokage po czym ruszył pod biuro zgodnie z planem tak jak miał to zrobić wcześniej. Dzisiejszą rozmowę planował raczej zachować dla siebie.

Doszedłeś na miejsce spotkania minimalnie później od swoich towarzyszy. Jeśli komukolwiek wydawało się to dziwne, nie wiedziałeś, gdyż nikt tego nie skomentował.
No dobra. Fajnie, że sobie poradziliście. To teraz dajcie te listy i poczekajcie na mnie. Zamelduję, że skończyliście. Powiedziała sensei, zebrała listy i zniknęła w budynku.
Rany... To było męczące. Powiedział Yasuo, w tym samym czasie się przeciągając.
Nie było źle. Odparła Masami z obojętną miną. Faktycznie nie wyglądała na zmęczoną. Trafiły jej się mniej wymagające zadania, czy po prostu jest dobrze przygotowana kondycyjnie? Ciężko stwierdzić.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Pisz tutaj: https://souzoku.forumpl.net/t235-gabinet-hokage