Pobawny się w wiedźmina :)

Twój koń był tak naprawdę karą klaczą, około 9'cio letnią. Spokojne zwierze i niezawodne, na tyle na ile potrafiłeś ocenić. Zdarzało Ci się ćwiczyć na niej kilkukrotnie. Miała duże błyszczące oczy i mimo, że nie była już młoda, nadal była w formie.
Pozostali, świeżo upieczeni mistrzowie także dokonywali ostatnich przygotowań. Kiedy wszystko było już jak należy siknęli na mistrzów głowami i wskoczyli na siodła. Nie oglądając się na siebie nawzajem wyruszyli w stronę bramy i w stronę świata ludzi.
Droga była jedna, przynajmniej do czasu, potem gościniec wiódł na wszystkie strony.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Cóż, widząc co robią pozostali, Roland nie miał na co oczekiwać. Wsiadł na klacz po czym ruszył za pozostałą dwójką w kierunku bramy głównej. Na chwilę przed przejechaniem przez nią, zatrzymał się, spojrzał za siebie i zaczął się zastanawiać jak to tak szybko minęło. Raptem wczoraj rano chciał opuścić Kaer Morhen. Teraz, gdy miał już to zrobić, jego myśli jakby się odwróciły. Nie było jednak co się obawiać, przecież nie może być tak źle. Roland kopnął delikatnie klacz aby ta ruszyła i dogoniła pozostałą dwójkę. Następnie, gdy do nich dotarł spytał.
- Jakie macie plany? Dokąd wyruszycie?
Spytał, samemu planując ruszył po prostu ścieżką z nadzieją, że gdzieś w końcu trafi.

Ostatni raz rzuciłeś okiem na miejsce, które chcąc nie chcąc było Twoim domem od zawsze i poczułeś lekką nostalgię. Czasem uwielbiałeś to miejsce, a czasem szczerze go nienawidziłeś. Teraz...Teraz sam nie wiedziałeś jak nazwać to co działo się w Twojej duszy i w Twoim sercu.
Dogoniłeś swoich towarzyszy i spytałeś o ich plany.
- Podobno w Aedirn jest trochę niespokojnie. Ludzie zasiedlają nowe tereny, wiec jest sporo pracy dla Wiedźmina. Będę się trzymał gór, może zahaczę o Ban Ard. Odparł Sebi.
- Ja chyba pojadę do Temerii. Ciągle dochodzi tam do potyczek na granicy z Aedirn. Też nie będzie się jak nudzić. Powiedział Bastian.
- A co z Tobą? Spytał Sebi.

Zarówno Sebi jak i Bastian mieli plany. Jakby myśleli o tym od dawna. Roland za to nie miał najmniejszego pojęcia dokąd się udać.
- Pojadę po prostu szlakiem do najbliższej wioski. Tam się zatrzymam, zobaczę jak wygląda sytuacja. Jak będzie robota to zostanę, zrobię ją i pojadę dalej. I tak dalej i dalej, aż do jesieni.
Zdecydował, po czym nie mając nic do dodania po prostu ruszył szlakiem dalej.

Sebi i Bastian wymienili się spojrzeniami.
- Roland, ale wiesz, że w odległości tygodnia... Zaczął Bastian.
- Jak nie lepiej... Wtrącił Sebi.
- ... dookoła Kaer Morhen nie znajdziesz nic ciekawego? Wiesz... Wiedźmini kręcą się w jedną i w drugą z różnych stron, nie tylko na zimowanie... Kontynuował Bastian.
- Chociaż wtedy głównie... Znów wtrącił Sebi.
- Także akurat to nasze cudowne zadupie zostało całkiem nieźle przetrzebione. Zakończył Bastan.

Chłopak posłuchał towarzyszy i zaczął się zastanawiać. Podrapał się po głowie, po czym przyznał im rację.
- W sumie prawda. W takim razie Redania. Nie wkręcę się wam w rewir a i może robotę jakąś znajdę.
Podsumował po czym ruszył dalej w ciszy. O ile towarzysze nie chcieli rozmawiać.

Sebi tylko skinął głową.
- Niezły plan. Ponoć nawet w dużych miastach znajdzie się i zajęcie. Powiedział Bastian.
- Ciekawe jak jest w Novigradzie. Ponoć to jedno z największych. Zastanawiał się Sebi.
W sumie wydało Ci się to trochę zabawne, w końcu nigdy nie widział żadnego miasta. Więc co za różnica czy było największe czy najmniejsze...?

Roland zastanawiał się, czy w ogóle planuje zawitać do Novigradu. Skoro to takie duże miasto to pewnie jest tam sporo ludzi, a jeśli sporo ludzi to z jednej strony dużo roboty, z drugiej jednak pełno niegodziwców, których wolał raczej unikać młody wiedźmin. Ostateczna decyzja nie została jednak podjęta i póki co Roland kierował się po prostu w stronę Redanii.

Od czasu do czasu zamieniliście jeszcze kilka słów, ale coraz rzadziej. W końcu odłączył się Sebi, który planował trzymać się gór. Ty z Bastianem natomiast oddalaliście się coraz bardziej zostawiając znajome widoki za plecami.
Do tej pory podróżowaliście głównie rzadkim lasem, który powoli ustępował łąkom.
Rzeka Gwenllech co trochę przecinała waszą drogę. Słońce zaczęło powoli chylić się ku zachodowi. Mieliście jeszcze jakieś 2 godziny słońca i kolejne 2 zmierzchu, w ciągu których mogliście podróżować.
Bastian zamierzał w tym miejscy odbić w stronę Ard Carraigh, a potem do Temerii. Mogłeś kontynuować podróż z nim, bądź wybrać mniej uczęszczane drogi i dotrzeć do przełęczy w Górach Ognistych.

Podróż wspólna mijała póki co bezpiecznie i w spokoju. Nic nie niepokoiło wiedźminów i nie zanosiło się na to, że coś się zmieni. Gdy odłączył się Sebi, kwestią czasu było aż Bastien i Roland również wybiorą inne drogi. I gdy nadszedł ten czas, Roland podjął decyzję. Wybrał inną niż jego towarzysz drogę. Ruszył w kierunku przełęczy w Górach Ognistych.
- Powodzenia na szlaku. Widzimy się zimą.
Powiedział po czym ruszył dalej.

Pozdrowiliście się z Bastianem, który również życzył Ci powodzenia i ruszyliście każdy w swoją stronę. Droga nadal mijała spokojnie. Cieszyłeś się zapachem traw i polnych kwiatów. Swoje trelle zaczynały wieczorne ptaki, a po łące hasały zające.
Miałeś jeszcze mniej więcej dwie godziny, żeby na spokojnie wyszukać miejsce na nocleg. Nadal byłeś zbyt blisko Kaer Morhen, żeby natknąć się na jakąś wioskę, więc czekała Cię noc pod chmurką. Jedyne co było pocieszające, to to, że nie zanosiło się na deszcz.
W oddali majaczył niewielki zagajnik.

Cisza i brak ludzi była na tyle przyjemna, że Roland chętnie by został tutaj na dłużej. Z drugiej strony nie było w tym żadnego sensu bowiem nie po to ukończył ten trening aby teraz zamknąć się i pozostać tutaj samemu. Widząc zagajnik i mając świadomość, że lada moment będzie trzeba zatrzymać się w podróży, Roland zdecydował się na wybranie tego zagajnika. Ruszył w jego kierunku a następnie zaczął szukać miejsca, w którym mógłby się zatrzymać. Gdy tam dotarł, przywiązał konia do drzewa, zdjął siodło, sakwy i co tam jeszcze trzeba, a samemu zaczął poszukiwać drewna na opał. Ułożył je w ognisko, otoczył kamieniami aby nie spalić przypadkiem lasu a następnie zabrał się za posiłek. Przyjrzał się dokładnie temu co tam posiadał i wybrał żywność, która mogłaby się najprędzej popsuć i ją skonsumował. Następnie rozejrzał się po okolicy w poszukiwaniu ziół, które mogłyby być przydatne podczas robienia eliksirów, petard bądź smarowideł na miecz. W końcu nigdy nie wiadomo co go będzie czekać. Gdy zbliżała się późna godzina, Roland w zależności od tego czy było zimno, czy nie, rozpalił ognisko, bądź nie, a następnie, po wcześniejszym napiciu się (o ile miał co) odpoczął, próbując się zdrzemnąć.

Dotarłeś do zagajnika i zająłeś się koniem. Zebranie drewna nie stanowiło problemu, dookoła leżało sporo gałęzi. Co do ziół udało Ci się znaleźć trochę jaskółczego ziela, tojadu i wroniego oka.
W sakwach znalazłeś 2 spore bukłaki z wodą. Co do jedzenia które mogło popsuć się najszybciej zaliczał się ser, który i tak wystarczy Ci na kilka dni. Wiedźmini znali się na rzeczy i nie zaopatrzyli Cię w nic, co zdążyłoby się popsuć nim się skończy. Miałeś też chleb, wypiekany w taki sposób, że nawet świeży smakował jak czerstwy, dzięki czemu dobrze się przechowywał i wolno starzał. Za to stary był całkiem niejadalny... Dostałeś też dużą paczkę suszonej, słonej wołowiny pociętej w paski. Do tego dwie suszone ryby i paczkę suszonych owoców.
Wieczór był dość chłodny, nadal było czuć zimne powiewy z gór. Ognisko rozgoniło mrok i chłód.

Roland dołożył zioła do pozostałych, aby mieć wszystko w miarę bezpiecznie w jednym miejscu. Uważał jednak aby zioła wzajemnie się nie zniszczył z powodu nadmiaru. Po zjedzeniu mieszanego posiłku, składającego się z różnych rzeczy, które miał dostarczyć składników odżywczych a jednocześnie nie doprowadzić do rozwolnienia, i popiciu wodą, Roland udał się na wcześniej wspomniany sen. Gdyby jednak wcześniej, mimo ogniska, było mu zimno, przykryłby się płaszczem.

Ułożyłeś się do snu, póki co było Ci ciepło więc płaszcz nie był potrzebny. Przez wzgląd na jedną nieprzespaną noc i emocje towarzyszące egzaminowi, zasnąłeś błyskawicznie.
Poranek nie był jednak zbyt przyjemny. Ognisko już dawno wygasło, przez co było Ci strasznie zimno, do tego cały byłeś pokryty rosą. Spanie w kolczudze też nie było wygodnym pomysłem, cały byłeś poodciskany.
Lekko drżałeś z zimna i czułeś, że jesteś cały zesztywniały. Choć zdawało się to mało prawdopodobne, szybko zatęskniłeś za wspólną izbą w Kaer Morhen.

Pierwsza noc była gorsza niż Roland się spodziewał. Nie mając zbyt pojęcia jak samemu sobie radzić, wiedźmin podjął kilka złych decyzji. Gdy obudził się rano nie czekając długo wziął się za szybkie rozpalenie ogniska. Wspierając się znakiem Ignii, próbował jak najszybciej je rozpalić. Następnie zdjął kolczugę i powiesił ją na jakiejś niskiej gałęzi a samemu zbliżył się do płomienia aby lekko się ogrzać. Gdy poczuł się już lepiej, skonsumował śniadanie, napił się wody, założył kolczugę. Przygotował konia do podróży, zakładając siodło, sakwy i wszystko inne, a na sam koniec zgasił ognisko. Gdy był pewien, że wszystko zabrał, przygotował, wziął i nic nie zostało, ruszył dalej w podróż.

Rozpalenie ogniska nie stanowiło problemu, dzięki zdjętej kolczudze szybciej też się rozgrzałeś. Zjadłeś szybkie śniadanie i zacząłeś szykować się do podróży. Twoja klacz skubała spokojnie trawę, dookoła drzewa, tak daleko jak mogła sięgnąć.
Kiedy byłeś już gotów ruszyłeś w dalszą podróż. Na horyzoncie widziałeś unoszące się cieniutkie stróżki dymu. Mogło to zwiastować tylko jedno. Pierwszą na Twojej drodze wioskę. Dookoła nie działo się zupełnie nic ciekawego, tak jak wspomnieli Twoi kompani.
Podróż przebiegała spokojnie, ale obserwując otoczenie, stało się jasne, że za dnia nie dotrzesz jeszcze do wioski. Wdać najbliższa osada (przynajmniej od tej strony) była położona ponad 2 dni drogi od Kaer Morhen.
Słońce dopiero co podnosiło się nad ziemią. Po kilku godzinach mniej więcej w okolicy południa zauważyłeś, że klacz co trochę zwalniała tempa, zdecydowanie domagają się postoju.

Ku zaskoczeniu Rolanda wioska była bliżej niż przewidywali to jego kompanii jak i on. Oczywiście nadal było do niej daleko, ale cóż poradzić. Podróż uświadomiła chłopaka o kolejnej rzeczy. Koń ma swoje ograniczenia i nie da rady cały czas nieść młodego wiedźmina. Mając tego świadomość, Roland poszukał szybko jakiegoś miejsca, w którym mogliby odpocząć. Tam zdjął z konia wszystko co mógł aby pozwolić zwierzęciu odpocząć, jednocześnie przywiązując go do czegoś aby nie uciekł. Z siebie również zdjął kolczugę, napił się wody, a następnie korzystając z miecza stalowego przećwiczył schematy walki, których był wyuczony w Kaer Morhen. Gdy minęło pół godziny wziął ponownie napił się wody, założył to co się dało na siebie i konia i ruszył w dalszą podróż do wioski, po drodze szukając jakiejś rzeki bądź jeziora. Gdy takowe znalazł, zbliżył się tam, napełnił bukłak wodą do pełna, pozwolił koniowi się napić i ruszył dalej. Co jakiś czas schodził z konia aby ten odpoczął i prowadził go za sobą w kierunku wioski.

Przez te pół godziny odpoczynku, klacz skubała sobie spokojnie trawę i odpoczywała. Ty postanowiłeś natomiast się trochę poruszać i przećwiczyć ciosy.
Tym samym po raz pierwszy dobyłeś swojego miecza. Byłeś z niego całkiem dumny. W końcu był Twój. Tylko Twój. Nie ćwiczebny, nie drewniany. Tylko Twój, stalowy.
Rzekę już jakiś czas temu zostawiłeś za sobą, ale w okolicy sporo było niewielkich strumieni. Koń zaspokoił swoje pragnienie, a Ty uzupełniłeś zapasy wody.
Wioska nadal zdawała się majaczyć daleko przed Tobą. Znów zbliżał się się zmierzch, a w okolicy nie było nic, poza pojedynczym, za to wielkim, rozłożystym drzewem.

Cóż, jedyne co pozostało to schować się pod drzewem. W tym celu Roland udał się pod nie i mając za sobą już doświadczenia poprzedniej nocy wiedział dokładnie co robić. Na początek przywiązał konia do drzewa i zdjął z niego to co nie było mu w tej chwili potrzebne. Następnie będąc jeszcze w zbroi zaczął poszukiwać czegoś na opał aby zrobić ognisko. Mając gotowe rzeczy na ognisko rozebrał się ze zbroi i niepotrzebnych rzeczy i położył je w odpowiednim miejscu. Stalowy jak i zarówno srebrny miecz wbił w ziemię. Jeśli było zimno to rozpalił już ognisko, jeśli nie, to jeszcze z tym poczekał. Następnie ćwiczył na zmianę po dziesięć minut srebrnym a potem stalowym mieczem aby wprawić się w nich. Poprzedni trening uświadomił go, że używanie drewnianego miecza jest inne i ta różnica może być znacząca w późniejszej walce. Wykonał w ten sposób trzy serie, które zajęły godzinę. Następnie odłożył miecze do pochw i skonsumował kolację. Następnie posiedział chwile wpatrując się przed siebie. Gdy zaczynał czuć się zmęczony, odpalił ognisko i skorzystał, bądź nie, z płaszcza i udał się w sen, kładąc stalowy miecz blisko siebie aby w razie czego mieć go pod ręką. Gdyby się przebudził w nocy a byłoby chłodno, to dorzucił drewna do ogniska bądź przykrył się płaszczem.

Kiedy ćwiczyłeś z mieczami, okazało się, że miecz srebrny także miał nieco inne wyważenie od stalowego. Dobrze będzie się do tego przyzwyczaić.
Kolejny posiłek znów nieco uszczuplił Twój zapas jedzenia, ale jeszcze nie musiałeś się niczym przejmować. Dzisiaj szybciej zapadły ciemności, na niebie pojawiły się chmury, ale nie zwiastowały one jeszcze deszczu. Rozpaliłeś ognisko i przykryłeś płaszczem, powoli odpłynąłeś w sen.
Po kilku godzinach obudził Cię dźwięk niepodobny do odgłosów nocy. Podniosłeś się czujnie i zauważyłeś na drodze jeźdźca, który galopował drogą, którą podążałeś od kilku dni. Szybko zniknął Ci z oczu, a odgłos kopyt ucichł.
Dorzuciłeś gałęzi do ogniska i zapadłeś w sen.
Dzień był pogodny, choć niebo było lekko zachmurzone.

Roland zastanawiał się kim jest nieznajomy. Nie miał co prawda bladego pojęcia na ten temat, więc szybko zrezygnował z zastanawiania się nad tym. Tego ranka ponownie zdecydował się na krótki trening. Urządził sobie dwa piętnastominutowe treningi. Jeden z mieczem stalowym, drugi ze srebrnym. Po tym spożył posiłek, napił się wody a następnie spakował i przygotował w dalszą podróż, po czym ruszył dalej w kierunku wsi. Miał nadzieję, że dzisiaj tam dotrze.

Trening pozwolił Ci szybciej pozbyć się zaspania, do tego powoli przyzwyczajałeś się do nowej broni. Posiliłeś się i byłeś gotowy do dalszej drogi.
Wioska była już całkiem blisko, na Twoje przewidywanie jakieś 2-3 godziny. Poza tym nie działo się nic niezwykłego.
Kiedy dotarłeś do tak wyczekiwanej siedziby ludzkiej miałeś mieszane uczucia. W końcu cieszyłeś się, bo gdzieś dotarłeś, ale wioska okazała się skupiskiem kilku chat, gdzie nawet nie było gospody, ani niczego podobnego. Ludzie interesowali się Tobą, cięgle ktoś Cię obserwował. Ludzie jednak wydawali się przyzwyczajeni do widoku Wiedźminów.
Mimo tego matki wołały dzieci, aby te zeszły z drogi. Ich oczy nie były nastawione wrogo, co najwyżej nieufnie. W końcu byłeś obcy. Dzieci za to ciekawsko oglądały się za Tobą. Poza tym nikt Cię nie zaczepiał.

Chłopak w końcu dotarł do wioski. Zszedł z konia i prowadząc go za sobą przeszedł się po wiosce w poszukiwaniu jakiejś tablicy z ogłoszeniami. Ponoć w większych miastach czasem tak poszukuje się wiedźminów. Jak to bywa w mniejszych miejscach, tego nie wiedział. Gdy ją znalazł, o ile znalazł, przeczytał wszystko co się w niej znajdowało. Jeśli nie znalazł, lub nie znalazł ogłoszenia, które by go zainteresowało, wtedy ruszył dalej w kierunku Redanii. Cóż, może dalej znajdzie coś ciekawego.

Mniej więcej w centrum istotnie znajdowała się tablica, ale nie wyczytałeś na niej nic ciekawego. Jedynie informacje, że ktoś ma kocięta na wydanie, albo potrzebuje nowego stołka...
Postanowiłeś tym samym ruszyć w dalszą podróż.